Eene Geschichte, de nümms glööwen will.

70 Jaohr bünt vergaohn. In de Tied is vull passeert. De Löö könnt vull vertellen. Wat kas glööwen, wees aber nich of't waohr is, wat muss glööwen.

Usse Vaader was 8 Jaohr bi't Militär un in'n Krieg. Wi Jungs häbbt em as Kinder gar nich kannt. At he 1945 ut de Gefangenschaft deweer was, was de Familie weer bineene. Van'n Krieg wodde nich küürt.

Bes dat vöör 30 Jaohr 'ne Mann met siene Frau ut Holland - ut Hengelo - up 'ne Sundagg bi us an'ne Dööre kümmp.

"Ick bün Jo Douschot uut Hengelo. Ick söök Friedrich Volmer."

"Dann bün Ih hier richtig."

Ick laot de Löö in't Huus. Wi sitt an Dischk un drinkt Koffie. Vaader un Jo kennen sick weer un vertellen van frooher.

"Ick bün kommen un woll mi bedanken, dat Ih us in 'n Oorlog holpen häbbt."

Wat was de geböört?

Usse Vaader hadde as dütschken Soldoat bi de Familije Douschot in Borne, in Holland, 'n Quartier. Met tweij Soldoat hadden se daor 'ne Stobben. De dreij Jungens bi Douschot wassen, 14, 16 un 18 Jaohr old.

Usse Vadder was Oberzahlmeister un hadde siene Meldestobben - wat Nachrichten angeht un wat de geböören soll - 'ne kleinen Vöörsprung. He verstaohn sick gudd met de Familije Douschot. Besünners gudd met Mooder.

Wann se dann in Holland weer Fremdarbeiters vöör de dütschke Fabriken sochen, sach he Mooder Douschot Bescheed. " Frau Douschot, de Jungens mutt weer underdeuken. Van Nachte is weer Razzia."

Um dat te vertellen was Jo Douschot vöör 30 Jaohr nao usse Vaader henkommen. "Ick woll Uh Dank säggen, dat Ih, at 1944 in 'n Oorlog vöör lief Mond bi us wassen, Bescheed dohn häbbt, un usse Mooder holpen häbbt. So bün wi alle dreij Jungens un Vaader un Mooder ock heel öwwer 'n Krieg kommen."

De Tied leep 30 Jaohr in't Land. Vadder häff de nich mehr van küürt un is lange doot. Dat bünt wie alle erst lääter gewahr wodden.

Vöör kotter Tied häff min Broer äs in de olle Papieren van usse Vaader rümschummelt un find de Adresse van Jo Douschot ut Hengelo.

"Off he noch wall lääwt?, häbb wi us dacht.

"Wi willt em es sööken!" Gesägg, gedohn! Un dann beginnt de Geschichte, well nümms glööwen will.

Wi föhrt nao Hengeloe. Wie fraogt up't Raothuus un bi VVV. Nümms kann us helpen. Wi föhrt ao de olle Adresse. Daor wonnt junge Löö. De könnt us ock nich wiederhelpen. Wi will't all bolle in 'n Hals schnien, daor föllt mi in: "Vaader was doch in Borne in 'n Krieg. Dann häbbt Douschots fröher in Borne wonnt." Nu bünt wi all maol hier. Wi föhrt up Borne an. Nao VVV.

"Könn Ih us helpen? Wi söökt 'ne Jo Douschot?" De Frauen de Köppe bineene.

"Douschot? - Gifft in Borne nich."

Ne öldere Frau kümp debi un sägg: "Den Namen häbb ick fröher all maol hört. Well kann dat wetten? Wann 't eene weet, dann Franz! Ick will em upbellen." Franz is nich in Huuse. "Dann sitt he in' t Cafe." Ock door is Franz nich te finnen. Wi willt all weer gaohn, daor sägg de öldere Frau: "Kiek es an!. Daor kümp de Broer van Franz!" Se küürt met em.

"Hier bünt tweij Deutschers. De sökkt Jo Douschot."

"Jo Douschot? De kenn ick nich", sägg de Broer van Franz. "Jaommer!" Sägg de öldere Frau. De Broer van Franz bedäch sick. He sägg nochmaol den Namen.

"Douschot! Ick kenn de eene, ne ölderen Mann, well em kennt!"

Wi met de Broer van Franz döör Borne nao den Bekennten van Jo. He is in Huuse. Wi said , wat wi sökkt un he sägg.

"Jao, Jo lääft noch. He woont in Hengeloe. Ick bell em up!"

Wi föjrt met den Bekannten nao Jo. Den Mann vertellt us: "Wi beiden bünt gudd befreundet. Öwwer 40 Jaohr bünt wi metneene segeln un angeln west." Wi kommt bi Jo an. He wocht all unnnen an 'ne Straote up us. De beiden begrüßt sick un vertellt. Dann bünt wi an'ne Riege.

"Volmer! Kiek es an Volmer! Uhne Vadder was 'ne gudden Mann!"

Und dann vertellt he:

"Uhne Vadder hadde in 'n Orlog bi us in 't Huus as Saldaot - as Zahlmeister - sienen Schriefstobben. Ne Soldaot uut Österick was ock noch bi us in 't Quartier. Uhne Vadder, dat was 'ne Mensch. De verstaohn sick gudd met usse Mooder. He dee Mooder aobends Bescheed: 'De Jungens mütt underdeuken. Van Nachte is weer Razia.' Wi Jungens deen us dann verstoppen un so bünt wi heel öwwer de Tied kommen."

Wi sitt bi Jo in 'n Stowwen un könnt boll nich glöwen, wat he us vertellt. Wi kiekt us um.

"Alles, wat hier in 'ne Wohnung steht, häff uhne Vaader all kannt. Dat olle eekene Schapp, de Halfpendüüle, de Belder...", vertellt jo. Vulle Gedanken gaoht us döörn Kopp. Jo un siene Frau könnt vull vertellen. Wi vertellt van usse Vaader un wo et em in sien Lääben so gaohn häff.

Wi wollen us allweer verabschieden. Daor sägg Jo:

" Woll ih noch 'n Breef van uhne Vaader lääsen?"

Un he doer us 'ne Brief van 1968. Daor was siene Mooder storben. Un Vaader häff kondoleert. Nao'n Krieg häbbt Frau Douschot un Vadder sick noch schrewwen. Aber dat bünt wi nu erst lääter gewahr wodden. Se woll sick vöör alles bedanken un wetten of de Familie Volmer heel öwwer 'n Krieg kommen was.

Nu holl wi de Freundschaft hooge tüscken Jo Douschot un us Volmersjungs. Nu weet wi:

Et giff keene Grenzen, wenn et üm Freundschaft un Nächstenliebe get.

Erzählt von Friedrich Volmer, 8.4.2017 in Aalten